ฤทธิ์วิชชุม่วง

[tucb]

    เล่ม 10

  

[tucb]

    ขนาดกระทัดรัดเบาสบายสิบเอ็ดเล่มจบ

                            

   เล่ม 11

 

[ace2010]

    "วิชชุม่วง" คือศัสตราวุธวิเศษ ตอทอดมาแต่โบราณนามกูบุ้นจี่เตี๋ยงเกี่ยม
(กระบี่วิชชุม่วง)ครับ มีประสิทธิภาพ่มพิษป้องกันอัคคี สามารถตัดเส้นผมขาด
ฟันเหล็กดุจหันหยวก เป็นหนึ่งในหกของ สิ่งวิเศษบู๊ลิ้มอันได้แก่
    ฉุ่ยเตียบ(ผีเสื้อหยก), กิมจำ(เข็มทองคำ), เทียนซุนกะ(เกราะอิทธิฤทธิ์)
แชเม้ง(กระบี่ขจีเรื่อง),ไท้แป๊ะ(กระบี่ขาวรอง),และ จี่เตี๋ยงเกี่ยม อันเป็นกระบี่
สั้น กระบี่วิชชุม่วง

                                  

ขออนุญาตนิดครับ ด้วยความเคารพ

ผมว่าเขาอ่านผิดนะครับ 龟纹紫虹剑 ไม่ได้อ่านว่า กูบุ้นจี่เตี๋ยงเกี่ยม

ต้องอ่านว่า กูบุ้นจี่ฮ้งเกี่ยม ครับ ถึงจะแปลว่า "กระบี่วิชชุม่วง"

และก็ไม่ใช่ตัดเส้นผมขาด ที่ถูกคือ นำเส้นผมมาวางไว้ที่คมกระบี่
 
แค่ใช้ปากเป่า เส้นผมก็ขาดทันที หมายถึงกระบี่มีความคมมาก

[tucb]

    ขอบพระคุณครับท่านพี่ ace2010  เฉพาะหน้าที่ผมอ้างอิงคำนี้ก็ผิดถึง สองแห่ง
ครับ อีกทั้งเมื่ออ่านแล้วรู้สึกว่าสำนวนแปลกๆไม่ลื่นไหล ขัดๆชอบกลครับ

                                 

   

[cyborg0011]

    ส่วนนิยายจีนในปัจจุบันนี้ส่วนตัวแล้วที่ยังคงติดตามอยู่คงมีเพียง "อุนสุยอัน"(อุนเลี้ยงเง็ก)
เท่านั้น ส่วนเรื่องใหม่ๆของท่านอื่นเพียงอ่านผ่านตา มิใคร่ปรารถนาเป็นเจ้าของเท่าใดนัก

                                    

    บางท่านเพิ่งเขียนนิยายเพียงเรื่องสองเรื่อง ก็เชิดชูสรรเสริญประดุจ "กิมย้งหญิง" หากชื่อ
ท่านประมุขนิยายจีนได้มาโดยง่าย ไยมิใช่มีประมุขนิยายจีนเต็มยุทธจักรไปแล้ว....
    สหายสนิทบางคนกล่าวว่า นิยายจีนรุ่นเก่านั้นแม้หลายเรื่องจะซ้ำซากกับพล๊อตเดิม แต่ก็
ยังน่าสะสม (สงสัยเพราะปก) หากแต่รุ่นใหม่นั้นกลับมีไว้เพียงเพื่อชั่งกิโลขาย..

                                    

นิยายจีนในสมัยหลังมานี้ส่วนใหญ่ที่ถูกนำมาแปลมักจะเป็นนิยายของทางนักเขียนแผ่นดินใหญ่ ที่ลีลาการสร้างเรื่องและการเขียนที่อิงกับความเป็นจริงมากกว่าจิตนาการ กำลังภายในในแบบยุคเดิมๆจึงไม่เหลือให้เห็น แม้แต่หวงอี้เองก็ยังพยายามเขียนออกมาให้เป็นแบบนั้นเพียงเพื่อแลกกับสิทธิในการได้รับอนุมัติให้ตีพิมพ์ในจีนแผ่นดินใหญ่ได้(เดิมมีหลายเรื่องแม้แต่"เจาะเวลาหาจิ๋นซี"ยังไม่ผ่านพิจารณา) ส่วนมากที่เห็นมีแปลกันออกมามักจะเป็นพวก"ยุทธนิยาย"ที่ใช้ฉากการรบการศึกระหว่างประเทศ,ก๊ก,เผ่าหรือไม่ก็เป็นการศึกชิงบัลลังก์ ส่วนการต่อสู้ก็ออกมาในแนวการชกต่อยด้วยเพลงมวยหรือการต่อสู้ด้วยอาวุธที่ใช้เพลงอาวุธเฉพาะตัวเฉพาะถิ่นตามที่มีการค้นคว้าประวัติศาสตร์ศิลปะกังฟูกันในจีนแผ่นดินใหญ่ (รู้สึกว่าจะยึดกันในแนวๆเรื่องแบบ"108 ผู้กล้าเขาเหลียงซาน" มากกว่าจะยึดถือเรื่องเขียนถึงบรรดาจอมยุทธที่บรรดานักเขียนอย่างกิมย้ง,โก้วเล้งหรือนักเขียนไต้หวัน-ฮ่องกงในยุคก่อนยึดถือเป็นแนวทาง ถ้าอ่านจากที่โก้วเล้งเขียนเล่าไว้ในคราววิเคราะห์เส้นทางนิยายกำลังภายในยุคหลังที่ต้องแสวงหาหนทางใหม่ๆในการแต่งมากกว่าปมล้างแค้น-ยอดเพลงยุทธ-ของวิเศษ-สัตว์ประหลาดเพิ่มพลังฯลฯ)
ส่วนอีกสายทางหนึ่งที่มีการนำมาแปลกันก็จะเป็นนิยายจีนไต้หวันที่มักออกแนวอภินิหารกึ่งเทพกึ่งมารแดนสวรรค์ภพภูมิ หรือไม่ก็ตัวเอกพลัดหลงกาลเวลาเข้าไปอยู่ร่วมในประวัติศาสตร์ที่เล่ากันมา แล้วใช้ปมความรักเป็นหลักไปผูกโยงเข้ากับการต่อสู้แย่งชิงการชิงไหวพริบหักเหลี่ยมตลอดจนการยุทธการศึกผสมผสานจนซ้ำกันไปมาในหลายๆเรื่อง อ่านต้นเรื่องการเดาได้ทั้งเรื่องและตอนจบ
อีกสายหนึ่งก็เอานิยายกำลังภายในเกาหลีที่ความจริงเขียนเรื่องสำนักยุทธในจีนเพียงแต่อ่านออกเสียงเกาหลีให้ไม่คุ้นเคย แต่แนวเรื่องก็ติดยึดอยู่ในช่วงการแต่ง"กระบี่ไร้เทียมทาน"ที่ยึดเอาแนวความขัดแย้งของพวกสำนักใหญ่ๆในยุทธจักรเป็นแนวทาง หรือแม้แต่เรื่อง"บีชุนมู"ที่เน้นการแย่งชิงวิชายอดยุทธที่ตกทอดลับๆ
สรุปแล้ว"นิยายกำลังภายใน"จริงๆคงหลงเหลือแต่ในกาลเวลา อย่างที่ท่านตู่คาวบอยว่าไว้นั่นแหละ...