ขอบคุณ คุณ GOOD GUYS และ คุณAKAPON ที่ช่วยแก้ไขให้ครับ ขอบคุณทุกท่านที่เข้ามาชมครับ
http://www.youtube.com/watch?v=9Q7Vr3yQYWQ วันก่อนได้ชม " GRANDMASTER " ยิปมันฉบับ เหลียงเฉาเหวย เป็น ท่านยิปมันที่ให้
ความรู้สึกแตกต่างจากยิปมันฉบับ ดอนนี่ หยางซึ่งให้ความรู้สึก ถ่อมตน ประณีประนอม
แต่ส่วนตัวแล้วกลับชอบ ฉบับ เหลียงเฉาเหวยมากกว่า โทนหนัง ท่านยิปมันเหมือน
จอมยุทธ์ที่เก่งกาจ กำลังผงาดในยุทธภพ แต่ก็มีความจริงของชีวิต ในช่วงสงคราม
ความอดหยาก ที่ทำให้ลูก 2คนต้องอดตาย การต้องยอมรับอาหารที่เหลือจากงานเลี้ยง
เพื่อประทังชีวิต เหลียงเฉาเหวยยังคงบุคคลิก ไม่ว่าการยิ้มการพูดของตนไว้ แต่ก็รับได้
แต่ที่ประทับใจมากคือ จางซิยี่ เรื่องนี้เธอดูเป็นผู้ใหญ่ขึ้นมาก บท "กงเอ๋อ" ผู้สีบทอด กระบวนท่า 64 ฝ่ามือ
เธอดู นิ่ง เศร้า และแข็งแกร่งในตัว
ชีวิตทำเพื่ออุดมการณ์ ที่จะเชิดชู เพลงยุทธ์ กระบวนท่า 64 ฝ่ามือ
ล้างแค้น ต่อลูกศิษณ์ พ่อของเธอที่สังหารอาจารย์ แต่เมื่อต่อสู้ล้างแค้นได้สำเร็จ ซีวิตกลับว่างเปล่า
ว่างเปล่า ชนิดที่ว่า หมดเป้าหมายที่จะทำอะไร หมดแรงที่จะใช้ชีวิต ให้ความรู้สึกเหมือน ที่ " เล็กเซียวหงส์"
กล่าวว่า เมื่อทำคดีภารกิจ เรื่องใดเสร็จแล้วตนจะรู้สึกอ้างว้าง เปล่าเปลี่ยว
ส่วนที่เด่นของเรื่อง อยู่ที่บท ที่มีการเล่าเรื่องที่ย้อนกลับไปกลับมา บทพูดที่ เรือยๆ ต่อปากต่อคำ แฝงนัยยะไว้
เรียกว่าถ้าชอบก็ชอบเลย ถ้าเบื่อก็ชวนหลับเลย บทบู๊ไม่มากเท่า ยิปมันฉบับ ดอนนี่ หยาง แต่ลึกซึ้ง
แสดงถึง ลักษณะเพลงมวยชนิดนั้นๆ ได้ชัดเจน ภาพ แสง สวย แต่อยากจะบอกว่า บางภาพเหมือนตั้งใจให้ อิงกับ
ภาพถ่าย สมัยก่อน
